ب) در حکمت 230 فرموده‌اند «المرأة شرُّ کلُّها و شرّ ما فیها انه لا بد منه» یعنی همه چیز زن «اموال و صفاتش) بد است و بدتر چیزی که در اوست آن است که (مرد را) چاره‌ای نیست از(بودن با)او». با توجه به (ال) در المرأة که مراد نوع زنان است نه قسم خاصی از آنها، منظور حضرت چه می‌باشد؟
قبل از پاسخ به این دو سؤال، از باب مقدمه، مطالبی را خدمتتان عرض می‌کنیم:
1 - با دیدن یا خواندن حدیث نمی‌توان نظر اسلام را در مورد مسأله‌ای فهمید، بلکه استفاده از روایات، نیاز به تخصص و تسلط بر احادیث دارد; زیرا بعضی احادیث مطلق است، بعضی مقید، بعضی عام و بعضی خاص.
2ـ هر حدیثی را نمی‌توان مستند به معصوم کرد; مگر این که از جهت سند و دلالت، قطعی باشد.
ائمه (ع) نیز فرموده‌اند: اگر احادیثی از ما نقل کردند که مخالف با قرآن بود، آنها را کنار بگذارید و عمل نکنید و قرآن کریم در مورد مسأله زن هیچ گونه دیدگاه تحقیرآمیز ندارد، پس اگر می‌بینیم ائمه (ع) فرمایشاتی در این خصوص داشته‌اند، به دلیل بعضی موقعیتها یا عملکرد افراد خاص می‌باشد، مثل روایتی که شما مطرح نمودید. آری اگر زن هدایت نشد، عامل شر و تباهی جامعه می‌شود. حضرت امام خمینی (;) نیز فساد جوامع یا اصلاح آنها را متأثر از فساد یا هدایت زنها می‌دانند.
حال در مورد سؤال شما عرض می‌شود: با توجه به این که اغلب بانوان، دارای روحیه تجمل‌گرایی و علاقه به مسائل ظاهری از قبیل زیورآلات و ... می‌باشند، لذا معاشرت بیش از حد با این گونه افراد باعث کاستی، عقب افتادگی روحی و گاهی بازماندن از وظایف اصلی می‌گردد.
البته همه این طور نیستند و این مسائل نیز حرام نیست; اما حضرت اشاره به نوع غالب زنها دارد; یعنی اگر زنی صاحب کمالات نفسانی و عالم و عارف به تمام معنا باشد قطعاً حضرت کسی را از معاشرت با او نهی نمی‌فرمایند. آری، راه برای خوب شدن و تکامل یافتن باز است پس باید با توجه به این سفارشات، از نقایص کم کرده، به کمالات خود بیفزاییم..
می‌دانید که نظام هستی، نظام احسن است و پدیده‌های پروردگار هیچکدام شر نیستند; ولی گاه در ترجمه ظاهری الفاظ و عبارت، دچار تضاد شده و قرآن یا مبانی اعتقادی را مورد سؤال قرار می‌دهیم. اما با دقت و بررسی معلوم می‌شود که اشکال از فهم و درایت ماست نه نظام خلقت یا افکار و اندیشه‌های ائمه معصومین(ع) مثلاً: پس از بررسی‌های لازم، شارحان نهج البلاغه که افرادی تیزبین، دقیق و با ذکاوت بودند، به این نتیجه رسیدند که واژة «شر» در این مورد به معنی «بدی» استعمال نشده; بلکه مقصود، مشکلاتی است که پس از ازدواج و تشکیل خانواده، دامن‌گیر افراد می‌شود. چنان چه همه معترفند که مثلاً بچه در زندگی مایه دردسر است اما چنان دردسر شیرینی که بعضی افراد به خاطر نداشتن این دردسر به هزار در می‌زنند تا بلکه خداوند عنایتی فرماید. افزون بر این، اگر به عقیده شما، واقعاً الف و لام برای جنس زن باشد، آیا می‌شود حضرت زهرا (س) که پدر بزرگوارش در وصف او فرمود: « فداها ابوها» مصداق شرّ باشد؟! آیا می‌شود زینب (س) که به راستی زینت پدرش بود، جزء شرور باشد؟!
با اندکی دقت و بررسی، جایی برای اعتراض‌ها و برداشت‌های منفی نخواهد بود.
پاسخگویی
زنده
:جستجو