اولاً نتیجه‌گیری صریح و مطلق شما در این مورد که «اگر مردی از همسر خود دوری گزیند، حتماً از راه غیر حلال خود را ارضأ می‌کند» چندان صحیح نیست‌; گر چه به خاطر روحیة پر صلابت او، ممکن است مفاسد بیرون از خانه و در نتیجه سستی بنیان خانواده‌، در انتظار او باشد، ولی این قضیه همیشگی نیست‌. ثانیاً در مورد مسأله نشوز مرد یا زن‌، باید گفت‌: خدای متعال که احکام شرع را بنا نهاده‌، همان حکیمی است که تکوین مخلوقات در دست اوست‌. هم مخلوقات را بهتر می‌شناسد و هم راه مبارزه با مشکلات آنها را بهتر می‌داند. زن با دنیایی از عاطفه‌، احساس حجب و حیا و عفت‌، اگر گرفتار مردی شود که نشوز داشته باشد، با همین استعدادها می‌تواند نشوز او را شکسته و محیط خانواده را گرم نگه دارد. یعنی با توجه به این که خانم‌ها بیشتر با محیط خانه سر و کار دارند و در ضمن از کنترل شهوت بیشتری برخوردارند، گر چه مسألة نشوز مرد، ممکن است آنها را خشمگین کرده و به جبهه‌گیری وا دارد ولی به این سادگی به انحراف کشیده نشده و مفسدة زیادی به دنبال ندارد. اما مرد به دلیل داشتن روحیة صلابت و قیمومیت‌، ارتباط بیشتر با محیط خارج از خانه و شهوت بیشتر، اگر نشوز زن باعث عدم ارضأ او گردد، مفاسد بیرونی بیشتری در انتظار او خواهد بود. با توجه به این دو دسته  خصوصیات‌، اسلام به مرد توصیه می‌کند که دعوا را خودشان حل و فصل کرده و با حفظ مراتب‌، از فتح باب فساد جلوگیری نمایند. به زن نیز توصیه می‌کند که با بهترین حربه یعنی همان روحیات زنانه وارد این نزاع گردد، تا هر دو با همکاری یکدیگر، محیط خانواده را گرم‌تر نمایند. ملاحظه می‌کنید که تساوی حقوق زن و مرد با توجه به معیارهای عدل و عقل به معنای آن است که‌، به هر یک از آنها چیزی که رفع نیاز او را می‌کند، داده شود. نه این که هر دو از مواهب کاملاً یکسان بهره‌مند گردند.